Μα καλά… (η αρχή!)

Όπως είχα πει, αρχίζω συνεργασία με το mac-based νέο blog macalla.gr… εδώ θα ανεβάζω σε ξεχωριστή κατηγορία τα post που κάνω κι εκεί! Ακολουθεί το πρώτο μου… 😀

Χαίρετε! Παραφράζοντας την επιτυχημένη στήλη του κ.Δήμου στο (επικατάρατο) RAM, «Ctrl+Alt+Del από τη σκοπιά του απλού χρήστη», εγκαινιάζω τη συμμετοχή μου στο macalla.gr… Δεν είμαι προγραμματιστής, δεν παίζω κάθε μέρα με το terminal, αλλά έκανα την επιλογή να πάρω το πρώτο μου mac πριν από δυόμιση χρόνια, επιλογή την οποία όχι μόνο δε μετάνιωσα ποτέ, αλλά επιβεβαίωσα και το ρητό που λέει «once you go mac, you never go back…»

Το «Cmd+Option+Esc» είναι ένας συνδυασμός πλήκτρων που χρειάστηκα ελάχιστες φορές μέχρι στιγμής – είναι αυτός που καλεί το παράθυρο «Force Quit» για να κλείσει μια εφαρμογή που έχει κολλήσει, όπως ξέρουμε, χωρίς αυτό φυσικά να επηρρεάζει κατά το ελάχιστο το λειτουργικό σύστημα και ό,τι άλλο κάνω εκείνη τη στιγμή. Συνήθως αυτά που κολλάνε είναι κάτι εφαρμογές της (εξίσου επικατάρατης) microsoft, όπως το office και το msn (ή όπως το λένε τώρα, αλλάζει όνομα ανά τρίμηνο).

Πώς είναι η αλλαγή από έναν κόσμο windows σε έναν κόσμο mac; Ο περισσότερος κόσμος φοβάται στην ιδέα ότι «θα ξεβολευτεί» αλλάζοντας όσα ξέρει μέχρι τώρα, οπότε δεν μπαίνει στον κόπο. Ειδικά στην Ελλάδα με την κατάσταση που όλοι ξέρουμε (Rainbow, service, μη εκπροσώπηση της επίσημης apple) και τον αστικό μύθο περί εξωφρενικής ακρίβειας και «βίτσιου» για να αγοράσει κάποιος έναν mac, δεν αδικώ όποιον «φοβάται». Η αλήθεια είναι ότι είναι ρίσκο, αλλά πιστεύω ότι είναι ρίσκο που αποδίδει. Φυσικά, υπάρχουν οι κολλημένοι «κατσαβιδάκηδες» που θέλουν κάθε βδομάδα να επεμβαίνουν στον υπολογιστή τους αλλάζοντας μνήμες, κάρτες γραφικών, επεξεργαστές κλπ. Αυτοί είναι αθεράπευτοι, και για αυτούς δεν κάνει ένας mac, το παραδέχομαι. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσουν (νόμιμα) να βάλουν και αυτοί το Mac OS στους υπολογιστές τους, για να μπορέσουν να χαρούν το λειτουργικό σύστημα και όλη την εμπειρία που ζούμε εμείς οι mac users.

Για ποιους είναι όμως ένας mac; Κατά την άποψή μου, για όλους τώρα πια. Ειδικά για τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που χρησιμοποιεί τον υπολογιστή σαν «ψηφιακό εργαλείο» για browsing, blogging, μουσική, βίντεο, ένας macintosh είναι ΙΔΑΝΙΚΗ επιλογή. Λόγω του ότι είναι βασισμένο σε unix αρχιτεκτονική, το Mac OS X είναι ένα λειτουργικό σταθερό σαν βράχος. Δεν υπάρχουν «faults», «μπλε οθόνες», «adware, spyware, ιοί» κλπ. Εδώ και δυόμιση χρόνια έχω ξεχάσει τι είναι όλα αυτά. Δεν έχω antivirus, δεν έχω εξτρά firewall, δεν ξημερώνομαι πάνω από «updated definitions» και «full system scans». It just works, που λέει και η Apple στην καμπάνια της… Και δε μιλάω για επαγγελματίες φωτογράφους, video editors, desktop publishers και λοιπές κατηγορίες που χρησιμοποιούν το mac εδώ και δεκαετίες σαν αποκλειστική πλατφόρμα – ξέρετε ότι όλες οι εφημερίδες και τα περιοδικά που διαβάζουμε γίνονται σε mac; ΄Οτι ακόμα και η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 «σχεδιάστηκε» και υλοποιήθηκε σε mac; Και δε μιλάω για τον Tiesto που έπαιζε μουσική με ένα Powerbook…

Εγώ είμαι φυσικός (ή τουλάχιστον θέλω να γίνω). Χρησιμοποιώ επιστημονικά πακέτα δηλαδή στο mac μου: Matlab, Mathematica, Maple… όλα υπάρχουν. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να γυρίσω σε windows υπλογιστή για να «δουλέψω». Ίσα ίσα, που μου παρέχεται τέτοια σταθερότητα, τέτοια ασφάλεια στη δουλειά μου που μπορώ πια να την κάνω πιο ήρεμος – με το Office στα windows έγραφα εργασία και δεν ήξερα αν θα υπάρχει όταν την τελειώσω – για αυτό και τα απανωτά saves. Ο πρώτος μου mac ήταν ένα iBook G4, φορητό, το οποίο ακόμα και σήμερα το χρησιμοποιώ κατά κόρον, αν και είναι σχεδόν τριών ετών. Ακόμα «βάζει κάτω» πολλά μηχανάκια της κατηγορίας του σε ταχύτητα και αξιοπιστία, κι ας έχει μόλις 933 MHz επεξεργαστή και 640 MB RAM. Ήταν ο μόνος και κύριος υπολογιστής μου επί 2 χρόνια, και δεν μου παρουσίασε ΠΟΤΕ το παραμικρό πρόβλημα – εκτός από έναν καμένο δίσκο που προέκυψε από δικιά μου ευθύνη (μακριά από Azureus :P). Ακόμα και ο δίσκος που κάηκε όμως, με… ενημέρωσε ότι σκοπεύει να καεί και μου έδωσε εύλογο χρόνο για να πάρω όλα μου τα δεδομένα σε εξωτερικό σκληρό, ώστε τελικά να μην χάσω ούτε ένα byte δουλειάς, μουσικής, φωτογραφιών, ταινιών κλπ. Όσο σκέφτομαι πόσους μήνες δουλειάς είχα χάσει όταν παρέδωσε το πνεύμα το τελευταίο μου windows pc…γκρ!

Έχω περίπου 16 χιλιάδες φωτογραφίες – είμαι μανιακός ταξιδιώτης και ερασιτέχνης φωτογράφος (πολύ ερασιτέχνης). Μέχρι τώρα είχα τα πάντα διασκορπισμένα σε cd και dvd, σε φακέλους και υποφακέλους. Τώρα έχω το iPhoto και οργανώνει τα πάντα για μένα. Βιβλιοθήκες, φάκελοι, δυναμικοί φάκελοι που ανανεώνονται μόνοι τους, photocasts… ένας θαυμαστός νέος κόσμος. Αν ήμαστε και σε χώρα που υποστηρίζονταν από την ίδια την apple, με 2 κλικ θα μπορούσα να έχω photo books, calendars με τις φωτογραφίες μου, ευχετήριες κάρτες κλπ. Ένας νέος ψηφιακός κόσμος ψυχαγωγίας… Τα ίδια ισχύουν και με το iMovie για δημιουργία ταινιών, το iDVD για τα προσωπικά μας δισκάκια DVD (με chapters κλπ, επαγγελματική δουλειά!) το GarageBand για δημιουργία μουσικής και podcasts, καθώς και το iWeb για δημιουργία προσωπικής ιστοσελίδας με λίγα κλικ. Δεν αναφέρω καν το iTunes που υπάρχει και στα windows και έχει αλλάξει μια και καλή τον τρόπο που ακούμε μουσική. iLife. Digital Life. Ψηφιακή, νέα ζωή… Ένιωσα μετά από τόσα χρόνια στα windows pc ότι έχω ένα μηχάνημα που δουλεύει για μένα, όχι ότι εγώ δουλεύω για αυτό – και αυτό και μόνο αρκεί για να μην αλλάξω ποτέ ξανά πλατφόρμα. Η ίδια η Apple τα λέει καλύτερα από μένα εδώ, στην καμπάνια Get a mac… Και όσο «υπερβολικό» και να φαίνεται σαν διαφημιστικό τρικ, τόσον καιρό μετά την απόκτηση του πρώτου μου mac λέω με το χέρι στην καρδιά ότι έχουν δίκιο. Τόσο δίκιο που και ο επόμενος υπολογιστής που αγόρασα, ένας iMac Core Duo ήταν φυσικά πάλι mac. Και στο μέλλον δε με βλέπω να αλλάζω πλατφόρμα.

Τι γίνεται με τα παιχνίδια; Θα πει κάποιος gamer και θα έχει δίκιο. Τι γίνεται με κάποια προγράμματα των windows που δεν έχουν αντίστοιχες mac εκδόσεις; Έχουν δίκιο, αυτά είναι αδύνατα σημεία που εγώ δεν κλήθηκα να αντιμετωπίσω, αφ’ενός γιατί ήμουν τυχερός και τα παιχνίδια που έπαιζα υπήρχαν σε mac, αφ’ετέρου γιατί δεν κλήθηκα ποτέ να χρησιμοποιήσω κάποιο πρόγραμμα που ήταν windows-only, όπως το Autocad, φερ’ειπείν. Παλιότερα η «λύση» για αυτό ήταν ένα βαρύ virtualization software, μέσω του οποίου «εικονικά» τρέχαμε windows στο mac μας (με ό,τι κινδύνους και προβλήματα αυτό συνεπάγεται) για να κάνουμε τη δουλειά μας. Πλέον όμως όλοι οι νέοι macintosh μπορούν να τρέξουν κανονικά windows. Να εγκατασταθούν σε partition στο σκληρό μας δίσκο, και εύκολα να έχουμε ό,τι λειτουργικό σύστημα χρειαζόμαστε στον υπολογιστή μας. Macs do windows, too… και αυτό είναι η τελική λύση σε ένα πρόβλημα που ταλάνιζε πολλούς από εμάς. «Ασυμβατότητες» τέλος.

Σε τελική ανάλυση ο καθένας μας ζυγίζει τις ανάγκες και τις προτεραιότητές του. Από τη μια είναι το πιο «διαδεδομένο» λειτουργικό σύστημα, με όλα του τα κουσούρια. Αέναη αναζήτηση drivers, ευάλωτο σε κάθε λογής κακόβουλη επίθεση από… το σχεδιασμό του ακόμα (κάτι που δε φαίνεται να αλλάζει ούτε με τα πολυδιαφημισμένα vista), ανάγκη για αγορά επιπλέον λογισμικού (το iLife που περιέγραψα πριν παρέχεται δωρεάν με κάθε νέο mac) και χίλια μύρια προβλήματα που όλοι μας έχουμε ζήσει. Από την άλλη έχουμε το linux, το οποίο όμως ακόμα απαιτεί αρκετές γνώσεις και ενασχόληση για να παραμετροποιηθεί κατάλληλα για τον καθένα από εμάς, και τα αντίστοιχα προγράμματα που διαθέτει για ήχο και εικόνα, που μπορώ να ξέρω εγώ τουλάχιστον, είναι σκάλες κατώτερα των αντίστοιχων που παρέχονται στον mac. Πλέον οι macintosh έχουν μπει στη νέα εποχή, και «ανεβάζουν» το μερίδιό τους στην αγορά με ταχείς ρυθμούς – δεν είναι πια ο «παρακατιανός» υπολογιστής, κτήμα μόνο επαγγελματιών ή βιτσιόζων που πετάνε τα λεφτά τους από εδώ κι από εκεί. Είναι ένα αξιόπιστο, σίγουρο μηχάνημα, κορυφαίο σχεδιαστικά και τεχνολογικά, σε ικανοποιητικότατες τιμές για αυτά που παρέχει out of the box, ιδανικό για την μεγάλη πλειοψηφία όλων μας – χρηστών ή ατόμων με εξειδικευμένες απαιτήσεις. Και μόνο και μόνο το ότι «απλά λειτουργεί», εξοικονομεί πολύ χρόνο και πολλά νεύρα από όλους μας, καταστάσεις τις οποίες μοιρολατρικά είχαμε μάθει να αποδεχόμαστε ως αναπόφευκτες στην windows-based ζωή μας.

Κλείνοντας, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραβλέψω τη συνεισφορά της «mac κοινότητας», της οποίας πλέον είμαι κι εγώ μέλος. Με το που αγόρασα τον πρώτο μου mac, είχα ανά πάσα στιγμή δεκάδες αγνώστους φίλους πρόθυμους να με βοηθήσουν για ο,τιδήποτε πρόβλημα αντιμετώπιζα, καθώς και για να συνηθίσω στο νέο λειτουργικό και τις νέες συνθήκες εργασίας – ας πούμε ότι αυτό διήρκεσε περί τις τρεις ημέρες :D. Ακόμα και τώρα όμως, τόσα χρόνια μετά, ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει αυτός ο υπολογιστής, αυτό το λειτουργικό, οι εφαρμογές του. Πάντα εμφανίζεται κάτι με το οποίο η ζωή μου γίνεται τόσο εύκολη που σκέφτομαι μετά «μα καλά, πώς ζούσα χωρίς αυτό;» Είτε είναι το Spotlight, ή το Exposé, ο mac μου δε με έχει απογοητεύσει ποτέ – τουναντίον πάντα κάνει ευχάριστη τη δουλειά μου και όλη την ενασχόληση μαζί του. Πέρα από την επίσημη ελληνική mac κοινότητα, το Helmug, από εδώ θέλω κυρίως να ευχαριστήσω τα παιδιά του macephemera, του site που είναι φτιαγμένο από χρήστες για χρήστες, από την καρδιά του οποίου ξεπήδησε κι αυτό εδώ το μπλογκ.

Αν «το σκέφτεστε», αν «σας εντυπωσιάζει, αλλά δεν είναι για σας», αν το βλέπετε και θέλετε κι εσείς ένα ίδιο, τότε… τολμήστε το! Πάρτε έναν macintosh! Κρατήστε και τον παλιό υπολογιστή σας! Εγκαταστήστε στον mac σας και τα vista! Σύντομα, θα με θυμηθείτε, δε θα σας κάνει καρδιά να αποχωριστείτε το Mac OS X. Και θα ισχύσει και για εσάς αυτό που χαίρομαι εγώ σαν χρήστης εδώ και δυόμιση χρόνια. «Οnce you go mac, you never go back…»