Αφού δε θα γίνω φυσικός, λέω να γίνω blogger…

Η τρομακτική επιτυχία του προηγούμενου post με τις φωτογραφίες από το γλέντι της Τσικνοπέμπτης (180 views) καταδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την καθολική ισχύ της λαϊκής ρήσης: «Ο λαός τραγούδι θέλει». Πώς να το κάνουμε, ο Έλλην πετάει τη σκούφια του για γλέντια, χορό, κρασοκατανύξεις, ο,τιδήποτε μας βγάζει έστω και για λίγο από τη δύσκολη καθημερινότητα. Ωραία περάσαμε… πολύ ωραία! Φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε, και το κυριότερο: ξεφύγαμε για λίγο από την δαμόκλειο σπάθη της αγωνίας που μας κατατρύχει για τη σχολή, τις εξετάσεις, το εξάμηνο, το πτυχίο και ό,τι μας φωτίσει ο Θεός να μπορέσουμε να κάνουμε μετά…

Δεν κρύβω ότι ξεκίνησα το blogging αρκετά άτσαλα, άνευρα και χωρίς σαφή προσανατολισμό του ιστολογίου. Αυτή είναι σίγουρα μια επιτυχημένη επιλογή ονόματος, λοιπόν, Blatt im Winde, φύλλο στον άνεμο. Άλλες φορές γράφω πυρετωδώς, ενώ έρχονται περίοδοι στις οποίες δεν έχω τίποτα να πω. Για την ακρίβεια, πάντα έχω (ή νομίζω ότι έχω) κάτι να πω, απλά στις περιόδους που προανέφερα με πιάνει ένας τόσο μεγάλος.. οργασμός σκέψεων, ώστε όταν αποφασίζω να ποστάρω, έχει προκύψει κάτι σημαντικότερο, ή απλά βαριέμαι να κάνω μια σούμα όσων θέλω να γράψω. Άλλωστε πάντοτε ήμουν «δεκτικός» τύπος και προτιμούσα να διαβάζω, παρά να γράφω. Τώρα αυτό φαίνεται ξεκίνησε να αλλάζει.

Άλλωστε η περίοδος που διανύουμε, προσφέρει άπλετο χρόνο και ελάχιστες προοπτικές δημιουργικής αξιοποίησής του. Οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο πιο ενεργά με το ιστολόγιό μου. Όπως λέω και στον τίτλο του σημερινού post, μιας και φαίνεται ότι δε θα γίνω φυσικός, ας προσπαθήσω να γίνω αξιοπρεπής blogger. Βέβαια, σαν σωστό im Winde ιστολόγιο, δεν έχω σαφή προσανατολισμό. Αυτή είναι άλλωστε και η πεμπτουσία του blogging.. ποιο το νόημα να διατηρείς έναν προσωπικό χώρο τον οποίο έχεις τη ματαιοδοξία να μοιράζεσαι με όλον τον κόσμο, αν μπαίνεις σε νόρμες και τριπάκια; Ένα προσωπικό ιστολόγιο δεν πρέπει κατά την άποψή μου να προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι. Αρκεί να σέβεται ο κάτοχός του τη δύναμη που του δίνει το «publish». Αν και ώρες ώρες πιστεύω ότι ζούμε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, στην οποία ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του. Ω του θαύματος, πολλοί από αυτούς είναι και αυτοί που μας κυβερνάνε… οπότε γιατί εγώ που είμαι απλά ένας φοιτητής να μη λέω ό,τι θέλω; Τουλάχιστον από εμένα δεν κινδυνεύετε… (τέλος εμβόλιμης πομφόλυγας)

Η περίοδος αυτή είναι δύσκολη και «σκληρή». Έχω ξαναμιλήσει για resolutions, για τους φοιτητικούς μας αγώνες, για τις καταλήψεις… πάντοτε ακροθιγώς. Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα προσωπικά με έχει συντρίψει με το βάρος του, και δεν μπορώ ελαφρά τη καρδία να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις. Όχι ότι ήμουν καθ’όλα έτοιμος για την εξεταστική, ειδικά με τα μαθήματα που μου έχουν μείνει, όμως ήλπιζα να βρεθεί κάποια ντόμπρα λύση που να ικανοποιήσει όλες τις πλευρές – να καταφέρουμε να δώσουμε εξετάσεις κάποια στιγμή σε αυτό το χειμερινό εξάμηνο, γιατί αλλιώς προσωπικά, καταστράφηκα. Ξέρω ότι η λέξη «καταστράφηκα», ακούγεται πολύ βαριά, και ίσως και να είναι. Δεν έχω πανικοβληθεί, αλλά έχω αποδεχτεί με δυσθυμία τη ριζική ανατροπή των σχεδίων μου. Έλεγα ο έρμος να πάρω το πτυχίο μου τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και να ξεκινήσω κάτι καινούριο, μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, αν θα ήταν εφικτό. Κοιτούσα πανεπιστήμια στη Γερμανία και αλλού, κι έκανα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον – όσο τσιτάτο κι αν ακούγεται αυτό. Τώρα, πάμε για διπλή εξεταστική, τεράστιο φόρτο μαθημάτων, άγνωστη περίοδο κατά την οποία θα δουλέψω στη διπλωματική, και πάνω από όλα, μια ολοκληρωτική αβεβαιότητα για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Ουσιαστικά έχουν γίνει περί τους 2 μήνες μάθημα τους τελευταίους 9-10… Τώρα κάθε σχεδιασμός φαίνεται να ανατρέπεται, και να ζητείται ελπίς. Είναι κρίμα, γιατί αυτή η συνεχιζόμενη κρίση που ταλανίζει το Πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια (είναι η 5η εξεταστική που χάνω ως φοιτητής) εκτός από την αποδιοργάνωση και τα προβλήματα που φέρνει στο πρόγραμμα του καθενός μας, εν τέλει ακυρώνει και τις ίδιες τις σπουδές. Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους, και τι πάθος να θέλω εγώ ακόμα σε πείσμα των πάντων να γίνω επιστήμονας; Τι είδους επιστήμονας βγαίνει κανείς μέσα από ένα εξεταστικό κέντρο/ΑΕΙ σε διάλυση – άνωθεν και εκ των έσω; Άντε να δούμε… δε θέλω να τα σκαλίζω περισσότερο, γιατί πραγματικά με πονάει.

Πώς περνάει ένας φοιτητής το χρόνο του όμως αυτόν τον καιρό; Κανονικά θα έπρεπε να διαβάζουμε λίγο, να κρατάμε τις μηχανές μας ζεστές – άλλωστε ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο «χαριστικής εξεταστικής». Κανείς δεν το κάνει όμως. Όλοι προσπαθούμε να κρατήσουμε τα νεύρα μας σε ήπια επίπεδα, γιατί είναι ιδιαίτερα τεντωμένα. Πολύς ύπνος σε λάθος ώρες, καμιά σειρά κατεβασμένη από το internet, δίχως νόημα back and forth ταξίδια στο σπίτι στο Βόλο – τι να κάνει κανείς όταν δεν υπάρχει κάτι να κάνει; Βλέπω με τρόμο και θλίψη φίλους και γνωστούς να απογοητεύονται, να αποφασίζουν να κόψουν την αναβολή τους και να πάνε στο στρατό – άτομα πολύ περισσότερο «επιστήμονες» από μένα, φίλους που θα έκαναν καριέρα σοβαρή στο αντικείμενό μας να απογοητεύονται και να αντικαθιστούν το όνειρο με την τρομαγμένη, αγχωμένη προσπάθεια να τελειώσουν το Πολυτεχνείο. Και μετά ας γίνουμε και Gastarbeiter, ας κάνουμε και ιδιαίτερα, ας παλέψουμε να βρούμε θέσεις με τον ΑΣΕΠ, αν και όταν μας δεχτούν κι εκεί. Δύσκολα τα πράγματα, αδέρφια, ζητείται όνειρο, ζητείται ελπίς.

Τουλάχιστον, αφού δεν γίνομαι φυσικός, ας γίνω καλύτερος blogger… 🙂